Ի՛նչ անել, երբ երեխան չի ցանկանում սովորել: Հոգեբան Իրինա Ծատուրյանի կարծիքով, սա շատ տարածված բացասական երևույթ է:
Ստորև ներկայացնում ենք հոգեբանի խորհուրդները, ուղղված՝ հատկապես տարրական դասարաններում աշակերտներ ունեցող ծնողներին:
Ինչո՞ւ երեխան չի ուզում սովորել 1-ին դասարանում
Ըստ հոգեբանի, երեխան պարզապես պատրաստ չի լինում՝ դպրոց գնալու: Եթե երեխան գտնվում է մտավոր զարգացման
բարձր փուլում, ամենևին չի նշանակում, որ նա
հոգեբանորեն էլ է պատրաստ լինել դպրոցում:
Ինչպե՞ս կարող ենք հասկանալ. երբ երեխան առավոտյան չի կարողանում արթնանալ, նա սովոր է տանը լինել այնպես, ինչպես ինքն է ցանկանում, սրանք վկայում են այն բանի մասին, որ երեխան պատրաստ չի կարգուկանոնի: Սա նշանակում է, որ երեխային չեն սովորեցրել որոշակի ռեժիմի, թե որ ժամին ինչ պիտի անի, երբ պետք է ուտի և երբ պետք է խաղա:
Երեխան պետք է հասկանա, որ բացի
ուզելուց կան բաներ, որ միավորվում են «պետք է» բառի տակ
Երեխայի դաստիարակության մեջ չպետք է գործածել հետևյալ միտքը՝ «Ինչ ուզում է թող անի»: Երեխան պետք է հասկանա, որ բացի ուզելուց կան բաներ, որ միավորվում են «պետք է» բառի տակ: Օրինակ կան երեխաներ, որոնք դասին չեն կարողանում նստել, քայլում եմ, դա նշանակում է, որ նրանց նկատմամբ «պետք է» բառը չի կիրառվել: Եթե հոգեբանորեն այդ «պետք է» բառը մտած է երեխայի մեջ, ուրեմն՝ նրա մեջ կա կարգուկանոն և կարող եք նրան տանել դպրոց:
Յուրաքանչյուր երեխա ընտանիքի հայելին է
Եթե ուսումնասիրեք, կնկատեք, որ վատ սովորող երեխաների զգալի մասը այն ընտանիքներից են, որտեղ ընտանեկան մթնոլորտը խաղաղ չէ. ծնողները կռվում են, ծնողներից մեկն ունի կախումներ՝ հարբեցող է, թմրամոլ է կամ խաղամոլ: Ապրելով այդպիսի միջավայրում՝ երեխան բացարձակապես ադապտացված չի լինում դպրոցին և արդեն 6, 7 տարեկանում լինում է կոնֆլիկտային. դպրոցում խփում է, հրում, կսմթում և կռիվներ ստեղծում: Եվ երբ երեխան կոնֆլիկտային է և չի մեծանում ոգեղեն արժեքներով, նրա համար գիտելիք ստանալը դառնում է ոչ մի բան:
Ծնողները պետք է հետևեն իրենց բառերին
Կան նաև ծնողներ, որոնք իրենց խոսքերով են նպաստում, որ երեխան չսովորի. ասում են՝«Ինչ ես այդքան սովորում, կմեծանաս մի օբյեկտ կտամ կաշխատեցնես, կապրես»: Եվ երեխան կրթությանը նայում է որպես ոչ պետքական բանի: Ծնողները պետք է հետևեն իրենց բառերին, մտքերին:
Երեխան պետք է ունենա գլխավոր դաստիարակող
Երբ երեխան ապրում է տատիկ-պապիկների, հորաքույր-մորաքույրների հետ, ամեն մեկը սկսում է մի առաջադրանք տալ , մի պահանջ դնել երեխայի առջև, և դրանք հաճախ իրարամերժ են լինում: Չի՛ կարելի: Պետք է հասկանալ թե ով է երեխայի գլխավոր դաստիարակողը, ով է երեխային կամ թույլ տալիս, կամ արգելում, մյուսներն էլ պետք է վարվեն նույնկերպ:
Երեխայից մի՛ պահանջեք այն, ինչ նա չի կարող
Ամենամեծ սխալներից է նաև , երբ երեխային ներկայացնում
են շատ բարձր պահանջներ. շատ հաճախ, ծնողը
երեխայից ավելի շատ բան է պահանջում, քան երեխան ի վիճակի է տալու: Եթե , օրինակ, երեխան
մաթեմատիկական հակումներ չունի, պետք չի իրենից պահանջել , առավել ևս պատժել, ծեծել,
և զրկել նրան ինչ-որ բաներից: Դրա պատճառով նա կարող է հիասթափվել անգամ իր սիրելի առարակներից:
Ոչ մի դեպքում ձեր երեխային ուրիշ երեխայի հետ մի՛ համեմատեք:
Երեխայի մեջ սերմանե՛ք սեր կրթության, ուսման, գիտելիքի նկատմամբ
Բացատրեք նրան, որ ուսումն ունի սկիզբ, բայց ոչ երեբեք ավարտ: Նա պետք է գիտակցի, որ ինչ մասնագետ էլ դառնա՝ կոշկակար,
թե իրավաբան, իրեն գիտելիք է պետք, և գիտելիք ստանալը նրա համար պետք է ամենալավ հաճույքը
լինի:
Երեխան այն մատղաշ բույսն է, որը պետք է շատ մեծ
խնամքով աճեցնել, և ճիշտ ջրելն ու պարարտացնելը լավ մարդ մեծացնելու գրավականն են: